Dışarıdan bakılınca bana sert, olgun, birçok şeyi sindirmiş ve hatta suratsız hatunmuş gözüyle bakarlar... Ama bu gerçek değil. Gerçek olan kalbimin hala çocuk olması. Hala miniminnacık şeyler üzülüp, kalbimin had safhada kırılması...
Birgün, çok yakın olmayan bir erkek arkadaşımla şöyle bir konuşma geçti aramızda:
- Ya Burcu, beni senin gibi biriyle tanıştırırmısın?
- Nasıl benim gibi (saf saf)
- Yani şöyle ki, öyle herşeyi kafaya takmayan, sürekli gülümseyen, cıvıl cıvıl eğlenceli bir kızla...
- Ne yani ben ordan bakınca gerçekten öylemi görünüyorum ??
- !!!... Eeee evet...
- ???!!!.....
Evet, dışarıdan tamda tarif ettiği gibi görünüyomuşum. Bunu bir kaç kişide teyit etti çünkü !!!
Dışarıdan, dış dünyadan, o acımasız, bencil, egosu yüksek, bceriksiz, yalancı ve boktan insanlardan kendimi koruma yolumu bulmuşum meğer. E bilemiyosunuz tabi iyi bişeymi yapmışım, yoksa kötü bişeyi ??
Sanırın hala canıımı yakabiliyorlarsa, kötü bişi yapmışım... Evet, kesinlikler kötü bişi bu...
İnsanlara k(g)ötümüzü göstermeyelim diye hemde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder